miércoles, 22 de octubre de 2008

ASESINATO

Mis lágrimas no pueden cambiar lo sucedido, te he matado y ya no hay vuelta atrás. Lo siento, tenía tantas ganas de tenerte conmigo y no podía que he hecho lo que he hecho solo para poder tenerte por unos instantes en mis manos. Te conocía desde que naciste, te venía a ver todos los días para hablar contigo y mirarte. Hace tiempo que llevaba enamorado de ti y tú solo querías mi amistad, no lo soportaba. Yo te cuidaba y observaba como cada día que pasaba te ibas haciendo más bonita. Llegaste a ser mi princesa, te tenía todos los días y noches en mi pensamiento. Los colores de tu belleza bailaban en mi cabeza. Nunca podré sentir lo que sentía por ti.

¿Por qué lo habré hecho? ¿Por qué te he matado?
Me arrepiento tanto...

Te hacía compañía esos días en los que el sol se escondía detrás de las nubes no dejándonos ver sus maravillosos rayos de luz reflejándose en estos verdes montes dándoles tanta vida. Esas noches estrelladas en las que lo negro del cielo casi no se veía y la luna te iluminaba sabiendo que eras lo más precioso que ha existido nunca. Esos días en los que el sol no se escondía detrás de las nubes dejándonos ver sus maravillosos rayos de luz reflejándose en estos verdes montes dándoles tanta vida. Y esas noches en las que no se veía estrella alguna y el cielo era tan negro que lo único que brillaba eras tú.

Ahora te tengo entre mis manos, he conseguido cumplir mi sueño, pero te he matado y no me lo perdonaré nunca, nunca podré perdonármelo.
Toco tu delgado cuerpo vestido de primavera. Te prometo que nunca te dejaré sola, te llevaré siempre conmigo.

Soy consciente de lo que he hecho y me he denunciado. Le he contado todo a la policía. Sé que me he convertido en un asesino y por eso me merezco que me hayan metido en la cárcel. No es como me la había imaginado: todos llevan batas blancas y te hablan como a los niños pequeños.

Yo seguiré hablando contigo. Me han dejado quedarme contigo, no ha sido tan difícil. Les he contado todo lo que habíamos pasado juntos y a ellos también les has gustado.

Me han dicho que debías ser
la flor más bella que ha existido nunca...

2 comentarios:

-ni neu- dijo...

Gehiago gustatzen zait euskaraz idaztea, hizkuntz politagoa eta xamurragoa deritzot.
Agian erderazko hizkuntz hau flojo geratzen zaidalako izango da.

Rose Kavalah dijo...

Bueno, nik bixek erabiltzentaz. Eztakit zeba usteot errezau idaztentela erderaz normalien, baia geuze laburrek "poesia" antzekoak, euskeraz.

Hau be politxe da, ta me ha rekordau nik idatzioten "la flor dorada" ipuñeri.
baia de todas formas gureot el de la lágrima.