DIARIO DE VIAJE
Hace 14 años
viernes, 28 de noviembre de 2008
viernes, 21 de noviembre de 2008
PASAR LA PELOTA
Tenemos dos pelotas: una roja y una azul.
Una para cada uno.
Yo quiero la roja y tú me preguntas cuál quiero,
a lo que yo respondo:
Para ti es mejor la azul.
Una para cada uno.
Yo quiero la roja y tú me preguntas cuál quiero,
a lo que yo respondo:
Para ti es mejor la azul.
viernes, 14 de noviembre de 2008
DESTINADOS A SUFRIR...
¿Cómo salir del laberinto si todas los caminos
conducen a la misma salida incorrecta?
miércoles, 12 de noviembre de 2008
domingo, 2 de noviembre de 2008
ME ENCANTAN LAS TARDES DE LOS VIERNES LLUVIOSOS
Puede que el invierno no sea la mejor estación,
puede que el frío nos haga pasar malas pasadas,
pero me encanta la lluvia.
Me encanta correr bajo la lluvia.
Me encantan los entrenamientos de los viernes pasados por agua.
Me encanta sentir la lluvia en la cara y que me resbale por la cara mientras corro.
Ir salpicando a cada paso que doy y no importarme mojarme.
Me encanta que el pelo me gotee y se me pegue a la cara.
Me encanta acabar hundida.
Me encanta correr bajo la lluvia.
La lluvia me hace sentir libre, feliz.
Y no sé por qué,
el resto de los días no me gusta,
pero los viernes me encanta la lluvia.
Me encantan las tardes de los viernes lluviosos.
puede que el frío nos haga pasar malas pasadas,
pero me encanta la lluvia.
Me encanta correr bajo la lluvia.
Me encantan los entrenamientos de los viernes pasados por agua.
Me encanta sentir la lluvia en la cara y que me resbale por la cara mientras corro.
Ir salpicando a cada paso que doy y no importarme mojarme.
Me encanta que el pelo me gotee y se me pegue a la cara.
Me encanta acabar hundida.
Me encanta correr bajo la lluvia.
La lluvia me hace sentir libre, feliz.
Y no sé por qué,
el resto de los días no me gusta,
pero los viernes me encanta la lluvia.
Me encantan las tardes de los viernes lluviosos.
miércoles, 22 de octubre de 2008
ASESINATO
Mis lágrimas no pueden cambiar lo sucedido, te he matado y ya no hay vuelta atrás. Lo siento, tenía tantas ganas de tenerte conmigo y no podía que he hecho lo que he hecho solo para poder tenerte por unos instantes en mis manos. Te conocía desde que naciste, te venía a ver todos los días para hablar contigo y mirarte. Hace tiempo que llevaba enamorado de ti y tú solo querías mi amistad, no lo soportaba. Yo te cuidaba y observaba como cada día que pasaba te ibas haciendo más bonita. Llegaste a ser mi princesa, te tenía todos los días y noches en mi pensamiento. Los colores de tu belleza bailaban en mi cabeza. Nunca podré sentir lo que sentía por ti.
¿Por qué lo habré hecho? ¿Por qué te he matado?
¿Por qué lo habré hecho? ¿Por qué te he matado?
Me arrepiento tanto...
Te hacía compañía esos días en los que el sol se escondía detrás de las nubes no dejándonos ver sus maravillosos rayos de luz reflejándose en estos verdes montes dándoles tanta vida. Esas noches estrelladas en las que lo negro del cielo casi no se veía y la luna te iluminaba sabiendo que eras lo más precioso que ha existido nunca. Esos días en los que el sol no se escondía detrás de las nubes dejándonos ver sus maravillosos rayos de luz reflejándose en estos verdes montes dándoles tanta vida. Y esas noches en las que no se veía estrella alguna y el cielo era tan negro que lo único que brillaba eras tú.
Ahora te tengo entre mis manos, he conseguido cumplir mi sueño, pero te he matado y no me lo perdonaré nunca, nunca podré perdonármelo.
Te hacía compañía esos días en los que el sol se escondía detrás de las nubes no dejándonos ver sus maravillosos rayos de luz reflejándose en estos verdes montes dándoles tanta vida. Esas noches estrelladas en las que lo negro del cielo casi no se veía y la luna te iluminaba sabiendo que eras lo más precioso que ha existido nunca. Esos días en los que el sol no se escondía detrás de las nubes dejándonos ver sus maravillosos rayos de luz reflejándose en estos verdes montes dándoles tanta vida. Y esas noches en las que no se veía estrella alguna y el cielo era tan negro que lo único que brillaba eras tú.
Ahora te tengo entre mis manos, he conseguido cumplir mi sueño, pero te he matado y no me lo perdonaré nunca, nunca podré perdonármelo.
Toco tu delgado cuerpo vestido de primavera. Te prometo que nunca te dejaré sola, te llevaré siempre conmigo.
Soy consciente de lo que he hecho y me he denunciado. Le he contado todo a la policía. Sé que me he convertido en un asesino y por eso me merezco que me hayan metido en la cárcel. No es como me la había imaginado: todos llevan batas blancas y te hablan como a los niños pequeños.
Yo seguiré hablando contigo. Me han dejado quedarme contigo, no ha sido tan difícil. Les he contado todo lo que habíamos pasado juntos y a ellos también les has gustado.
Soy consciente de lo que he hecho y me he denunciado. Le he contado todo a la policía. Sé que me he convertido en un asesino y por eso me merezco que me hayan metido en la cárcel. No es como me la había imaginado: todos llevan batas blancas y te hablan como a los niños pequeños.
Yo seguiré hablando contigo. Me han dejado quedarme contigo, no ha sido tan difícil. Les he contado todo lo que habíamos pasado juntos y a ellos también les has gustado.
Me han dicho que debías ser
la flor más bella que ha existido nunca...
Vd1L
Todo lo que tengo en mi vida son mis amigos y mi trabajo. Vivo en el mismo lugar que ellos y tenemos el mismo trabajo. Nadie se acuerda ni piensa en nosotros, pero nos da igual, somos felices hasta el día en que nos separan. Es difícil, nuestra vida es muy difícil, todos deseamos salir de aquí, ser libres, pero nosotros no controlamos cuándo ni cuántos vamos a abandonar al resto.
El día más triste de mi vida fue el mismo día que para mi dueña, nuestra jefa, lo fue. Ella es la que controla cuando debemos salir.
Aquel día todos nos peleábamos por ser los primeros, queríamos recorrer ese camino que tanto deseamos desde que nacemos y, por fin, ser libres. La libertad para nosotros es la muerte, según salimos de aquí y caemos, nos morimos, pero es nuestra libertad, es lo más grande para nosotros.
Iba dada de la mano de él, queríamos morir juntos, queríamos terminar nuestro trabajo suicidándonos juntos. Tirarnos de este edificio tan alto para caer en el suelo y acabar con esta vida tan insignificante que tenemos.
Se soltó de mí y le vi caer, salió de la puerta, le costó caer ya que esperaba que yo fuese detrás, pero las puertas se me cerraron.
No hago más que esperar a que las puertas se vuelvan a abrir para poder volver con él y vivir juntos la muerte.
Creo que este es mi fin. Mi dueña está triste, no tardará en empezar a llorar. Estoy la primera, yo seré la primera en salir esta vez.
El día más triste de mi vida fue el mismo día que para mi dueña, nuestra jefa, lo fue. Ella es la que controla cuando debemos salir.
Aquel día todos nos peleábamos por ser los primeros, queríamos recorrer ese camino que tanto deseamos desde que nacemos y, por fin, ser libres. La libertad para nosotros es la muerte, según salimos de aquí y caemos, nos morimos, pero es nuestra libertad, es lo más grande para nosotros.
Iba dada de la mano de él, queríamos morir juntos, queríamos terminar nuestro trabajo suicidándonos juntos. Tirarnos de este edificio tan alto para caer en el suelo y acabar con esta vida tan insignificante que tenemos.
Se soltó de mí y le vi caer, salió de la puerta, le costó caer ya que esperaba que yo fuese detrás, pero las puertas se me cerraron.
No hago más que esperar a que las puertas se vuelvan a abrir para poder volver con él y vivir juntos la muerte.
Creo que este es mi fin. Mi dueña está triste, no tardará en empezar a llorar. Estoy la primera, yo seré la primera en salir esta vez.
Allí voy. Cruzo su cara rápidamente, los demás me siguen, son muchos. Necesita exteriorizar sus sentimientos, nosotros somos su clave. Ahora estoy volando, estoy en una caída libre. Ya está, lo último que veo es el suelo esperándome.
VIDA DE UNA LÁGRIMA
miércoles, 15 de octubre de 2008
AFTER EIGHT
Eta arratsaldeko minutu azkengabeak After Eight kutxatxoko thin chocolate mints-ak jaten igaroko ditut. Azken finean, negar egitea baino erremedio hobea da.
IHES EGIN...
Bidaia bat egin dezagun.
Inoiz irudika ezin ditzagun gauzak ikustera joan gaitezen. Alde egin dezagun itsasoko ur gardenak begiak ikusi ezin ditzakeen koloreak islatzen dituen leku horretara, eguzkiaren izpien amaiera ikusten den leku horretara, irriak bizitzeko elikagai diren leku horretara, tximeletek guk baino gehiago ikusten duten kolore horrez margoturiko leku horretara.
Inoiz irudika ezin ditzagun gauzak ikustera joan gaitezen. Alde egin dezagun itsasoko ur gardenak begiak ikusi ezin ditzakeen koloreak islatzen dituen leku horretara, eguzkiaren izpien amaiera ikusten den leku horretara, irriak bizitzeko elikagai diren leku horretara, tximeletek guk baino gehiago ikusten duten kolore horrez margoturiko leku horretara.
Ihes egin dezagun...
viernes, 3 de octubre de 2008
ITSASORA BEGIRA (ez osorik)
Gendarmeen sirenaren soinu zirriborrotsuak belarrietan egiten dit oihartzun jipoien ostean. Une horietan ez dakit hilik edo bizirik nagoen, ez dut ezer sentitzen, ez daukat besorik, ez daukat hankarik, ez daukat gorputzarik, ez daukat bihotzik. Ezin naiteke mugitu, zoru izoztuan etzanda geratzen naiz begiak handituta ikusi ezinik, ahoa apurtuta amaren laguntza eskatu ezinik, birikiak minduta ia arnasa hartu ezinik. Hilda. Hilda baino okerrago, momentu horietan heriotza desiratzen baitut ezerren gainetik. Baina zu zaude... zure begi disdiratsuak oroitzen ditut, zure irribarre goxoa asmatzen dut, zure gorputz zuri eta leuna irudikatzen dut...
Maitia, zu al zara nire goardako aingerua?
Gartzelan sartu ninduten, txoriei hegoak moztu ondoren sartzen dituzten kaiola beltzara, berriz hegan ezin izango dutenaren itxaropenean. Askatasuna lapurtzen duten lau pareten artean utzi ninduten, iluntasunean. Ez nuen denbora askorik eman belztasun horri ohitzeko eta leihatila zirudien zerbait antzeman nuen. Ez nengoen oker. Armiarma sareak alde batera jarri nituen guztiz kendu barik, azken finean, hauek izango ziren apartamendu honetan izango nituen lagun bakarrak. Argi apurra atera nion begira zebilen izar bakarrari eta logelaren tamaina ikusi ahal izan nuen.
Pare bat metro karratuko gela hotz bat igarri nuen, lurrean koltxoi zikin batekin betea. Ertz batean eseri nintzen eta hilen munduan banintz bezala sentitu nintzen, iluntasunean bakarrik, isiltasuna nuela lagun. Nire etorkizuna hemen ikusi nuen eta zurekin egoteko gogoek hesi hauek apurtu ahal izango balute, egon ziur ez zela munduan gartzelarik geldituko. Amorru malko batek aurpegia gurutzatu egin zidan eta hemendik ateratzean nirekin ezkonduko zinela zin egin nion nire buruari.
Txarrena ez dira jasan behar ditudan torturak, txarrena bakarrik sentitzearena da. Bakartasun honek erotzeraino mindu egiten du, buruak eztanda egingo didala uste dut batzuetan. Bakarrik egiten dut hitz, nire pentsamenduek borroka egiten dutelako nire buruan. Denek atera nahi dute eta ezin diodanez inori horrelako zerbait kontatu, armiarmeei kontatzen diet. Gero iragana eta irudikapenak daude. Egiteko ezer ez izate honek zugan pentsatzera bultzatzen nau. Zenbat gabesten zaitudan jakingo bazenu... Bakioren kresal usaina oroitzen dut oraindik. Olatuen apar zuriaren laztanak zure gorputzean, zure irribarre lotsatua begiratzen zintudala ikustean, betira arte hor bertan geratzeko nituen gogo biziak, zuri begira bizitzeko irrika... nire bihotzaren urduritasuna zugana zuzendu nintzenean eta nire ametsetako printzesa zinela esateko zalantzarik ez nuenean izan. Esan orduko airean zebiltzan hitzak irenstea nahi izan nuen eta gorrituta buelta eman nuen, gogoratzen? “Esan didaten gauzarik politena da. Nola deitzen zara?”. Hitz egiten eman genituen orduak eta orduak, barre egiten, zoratuta ninduzun. Ez nintzen konturatu ere egin ilundu egin zela, azkarregi pasatu ziren minutuak, eta han geunden, bakarrik, itsasora begira. Ezin nuen sinistu nirekin zeundela, ni zurekin nengoela, baina zoriontsu egiten ninduen.
Zure gorputz atal bakoitza ikasi nituela uste dut, ezin nuen begirada zugandik aldendu, droga erakargarriena zinen momentu haietan, eta benetan frogatu nahi nuela. Zure ile beltzaranak dantza egiten zuen haize epelez inguraturik, begi berdeak munduko belar guztiaren kolorearen lapurrak zirela ematen zuten eta zure gorputza ederra zen. Esku bat hartu nizun, atzamarrekin laztanduz eman nuen denbora luze eta zu nigana hurbildu zinen. Gorputz osoa laztantzeari ekin nion, lasai, leun. Droga ona zinen benetan, frogaturiko onena. Zure ezpainak gorri-gorriak ziren, noizbehinka mihiez bustitzen zenituenak. Inoiz baino urduriago sentitu nintzen, bihotzaren taupadak ozenago eta bizkorrago joaten zitzaizikidan. Zure ezpainak hurbiltzen ikusi nituen, gero eta gehiago, nireak ikutzeraino.
Gartzelan sartu ninduten, txoriei hegoak moztu ondoren sartzen dituzten kaiola beltzara, berriz hegan ezin izango dutenaren itxaropenean. Askatasuna lapurtzen duten lau pareten artean utzi ninduten, iluntasunean. Ez nuen denbora askorik eman belztasun horri ohitzeko eta leihatila zirudien zerbait antzeman nuen. Ez nengoen oker. Armiarma sareak alde batera jarri nituen guztiz kendu barik, azken finean, hauek izango ziren apartamendu honetan izango nituen lagun bakarrak. Argi apurra atera nion begira zebilen izar bakarrari eta logelaren tamaina ikusi ahal izan nuen.
Pare bat metro karratuko gela hotz bat igarri nuen, lurrean koltxoi zikin batekin betea. Ertz batean eseri nintzen eta hilen munduan banintz bezala sentitu nintzen, iluntasunean bakarrik, isiltasuna nuela lagun. Nire etorkizuna hemen ikusi nuen eta zurekin egoteko gogoek hesi hauek apurtu ahal izango balute, egon ziur ez zela munduan gartzelarik geldituko. Amorru malko batek aurpegia gurutzatu egin zidan eta hemendik ateratzean nirekin ezkonduko zinela zin egin nion nire buruari.
Txarrena ez dira jasan behar ditudan torturak, txarrena bakarrik sentitzearena da. Bakartasun honek erotzeraino mindu egiten du, buruak eztanda egingo didala uste dut batzuetan. Bakarrik egiten dut hitz, nire pentsamenduek borroka egiten dutelako nire buruan. Denek atera nahi dute eta ezin diodanez inori horrelako zerbait kontatu, armiarmeei kontatzen diet. Gero iragana eta irudikapenak daude. Egiteko ezer ez izate honek zugan pentsatzera bultzatzen nau. Zenbat gabesten zaitudan jakingo bazenu... Bakioren kresal usaina oroitzen dut oraindik. Olatuen apar zuriaren laztanak zure gorputzean, zure irribarre lotsatua begiratzen zintudala ikustean, betira arte hor bertan geratzeko nituen gogo biziak, zuri begira bizitzeko irrika... nire bihotzaren urduritasuna zugana zuzendu nintzenean eta nire ametsetako printzesa zinela esateko zalantzarik ez nuenean izan. Esan orduko airean zebiltzan hitzak irenstea nahi izan nuen eta gorrituta buelta eman nuen, gogoratzen? “Esan didaten gauzarik politena da. Nola deitzen zara?”. Hitz egiten eman genituen orduak eta orduak, barre egiten, zoratuta ninduzun. Ez nintzen konturatu ere egin ilundu egin zela, azkarregi pasatu ziren minutuak, eta han geunden, bakarrik, itsasora begira. Ezin nuen sinistu nirekin zeundela, ni zurekin nengoela, baina zoriontsu egiten ninduen.
Zure gorputz atal bakoitza ikasi nituela uste dut, ezin nuen begirada zugandik aldendu, droga erakargarriena zinen momentu haietan, eta benetan frogatu nahi nuela. Zure ile beltzaranak dantza egiten zuen haize epelez inguraturik, begi berdeak munduko belar guztiaren kolorearen lapurrak zirela ematen zuten eta zure gorputza ederra zen. Esku bat hartu nizun, atzamarrekin laztanduz eman nuen denbora luze eta zu nigana hurbildu zinen. Gorputz osoa laztantzeari ekin nion, lasai, leun. Droga ona zinen benetan, frogaturiko onena. Zure ezpainak gorri-gorriak ziren, noizbehinka mihiez bustitzen zenituenak. Inoiz baino urduriago sentitu nintzen, bihotzaren taupadak ozenago eta bizkorrago joaten zitzaizikidan. Zure ezpainak hurbiltzen ikusi nituen, gero eta gehiago, nireak ikutzeraino.
Gau polita igaro genuen itsasora begiratu gabe...
martes, 23 de septiembre de 2008
lunes, 22 de septiembre de 2008
lunes, 8 de septiembre de 2008
FANTA ZAPOREZKO ETXE BAT
Gau ilunek ez naute izutzen.
Gau ilunek ez naute izutzen zu alboan bazaitut.
Eta ilargiaren izpi zuriak itsasoko olatuetan ez badira islatzen, ez naiz beldurtuko. Ez, belztasunak ez nau beldurtzen iluntasuna hiltzeko zu zaitudan bitartean.
Eta euria egingo du eta itsasoak haserre egingo du oihu.
Aparrak hare leuna estaliko du eta kresal usainak jan egingo gaitu.
Baina ezerk ezin izango nau zugandik urrundu.
Eta, maiz, errealitatea zer den galdetzen diot nire buruari:
Zer da errealitatea? Errealitatea bizitzeko modu bat da soilik.
Eta, maiz, errealitatea zer den galdetzen diot nire buruari:
Zer da errealitatea? Errealitatea bizitzeko modu bat da soilik.
Errealitatea ametsez sortutako momentu bat da soilik.
Edo amets bat da? Ez... ametsak lotan gaudenean sortzen diren bizitzeko moduak dira eta, ni, esnaturik nago.
Baina ametsetan ere esnaturik nago.
Eta errealitatea bizitzeko modu bat bada, eta ametsak bizi ez ditudan errealitateak badira, nola ezberdindu?
Nola ezberdindu errealitatea edo ametsa den?
Nola ezberdindu errealitatea edo ametsa den?
Nola ezberdindu esnaturik ala lotan nagoen?
Nola ezberdindu bizi ari naizena?
Nola ezberdindu errealitatea edo ametsa zaren?
Bai... hori argi daukat:
Bai... hori argi daukat:
zu nire errealitateko ametsa zara.
Begirada maltzur horrekin begiratu nazazu eta utzi iezadazu zure irribarre zati bat haginkada batez lapurtzen.
Alkoholez bustitako muxuekin jolastu dezagun.
Besarkatu gaitezen eta biluztutako gorputz atal bakoitza laztandu dezagun.
Mihiekin maitatu gaitezen eta zentzuak galdu arte jo dezagun larrua.
Igaro dezagun gaua amodioa egiten
eta bihur gaitezen plazerraren gatibu.
Marrubizko begiradak eztizko muxuekin nahasten dira.
Marrubizko begiradak eztizko muxuekin nahasten dira.
Alkohola gogoz beteriko burbuilekin.
Zure eskuak nire gorputzarekin. Nire hankak zureekin.
Arropek zolua estaltzen dute. Etxeak dar-dar egiten du.
Gau ilun honetatik harago ez dago ezer, ez da ezer existitzen.
Zu bakarrik. Zure usain goxoa nire azalean, zure zaporea nire ezpainetan...
Zu eta ni. Ni eta zu.... eta fanta zaporezko muxuak etxetik dantzan.
Baina utzi dezagun amesteari
Baina utzi dezagun amesteari
eta bihur ditzagun hitzak errealitate....
eta sortu dezagun bada, muxuz beteriko fanta zaporezko etxe bat.
eta sortu dezagun bada, muxuz beteriko fanta zaporezko etxe bat.
sábado, 6 de septiembre de 2008
POR MI VENTANA
viernes, 5 de septiembre de 2008
MUXU BAT
Zaila da muxu bat deskribatzea,
ezinezkoa egiten zait hitzez adieraztea.
Hainbeste muxu daude...
muxukatzeko hainbeste modu...
Muxu bat ekintza fisiko bat da, baina ez da fisikoa.
Muxu bat sentimendu bat da,
sentsazio bat, edo gehiago.
Muxu batek dena esan diezazuke,
edo ezer ez.
Muxu batek bizitza aldatu diezazuke.
Muxu batek erotu zaitzake...
Muxu bat droga bihurtu daiteke,
edozein droga baino beharrezkoagoa bilakatu daiteke.
Nola deskribatu?
Goxoa? Muxu goxoa?
Muxu goxorik ez dago, sentsazio goxoak baizik.
Sentimenduek jartzen diete izenondoa muxuei,
sentimenduak dira "goxo" hitz horren asmatzaile.
Baina ez beti dira goxoak...
zure muxu bat nolakoa ote?
jueves, 4 de septiembre de 2008
AMODIO PROTOPOEMA
Amodio poemarik xamurrena izkiriatu nahi nizuke
poeta erromantikoen xalotasun eta
erru gabeziarekin.
Zure zangoak luze luzeak balira
eta ene zangoak zureak lain luzeak
mahaipean luzatuko genituzke zangoak
zangalatrabatzera jolasteko.
Ene hatzamarrek zure larrua ukituez gero
pospolu antzera izekiko lirateke.
Mundua arrisku larrian jarriko genuke
gure besarkadagatik ikaratzen ez dakit zenbat
Richter eskalan.
Erdu harresia aihenbelarrak lez eskalatuz, erdu
untziaren kubertara jauzten den olatuaren gisan,
erdu eremu lehorra hondatzera datorren ekaitza bezala.
Erdu eta bihur ditzagun hitzak haragia.
SOLDA GAITZATELA BATA BESTEAREN KONTRA.
Horrelako poema gogotsu bat eginen nizuke,
baina zer laburra den lirikarena.
Lehioa zabaltzean, zeldara zure ordez,
Errealitatea sartzen zait, bere altzairuzko
hatzaparrekin, orroaka.
poeta erromantikoen xalotasun eta
erru gabeziarekin.
Zure zangoak luze luzeak balira
eta ene zangoak zureak lain luzeak
mahaipean luzatuko genituzke zangoak
zangalatrabatzera jolasteko.
Ene hatzamarrek zure larrua ukituez gero
pospolu antzera izekiko lirateke.
Mundua arrisku larrian jarriko genuke
gure besarkadagatik ikaratzen ez dakit zenbat
Richter eskalan.
Erdu harresia aihenbelarrak lez eskalatuz, erdu
untziaren kubertara jauzten den olatuaren gisan,
erdu eremu lehorra hondatzera datorren ekaitza bezala.
Erdu eta bihur ditzagun hitzak haragia.
SOLDA GAITZATELA BATA BESTEAREN KONTRA.
Horrelako poema gogotsu bat eginen nizuke,
baina zer laburra den lirikarena.
Lehioa zabaltzean, zeldara zure ordez,
Errealitatea sartzen zait, bere altzairuzko
hatzaparrekin, orroaka.
Joseba Sarrionandia
BUKAEZINA BIHURTU DEZAGUN
Heldu nazazu gogoz eskutik
eta bizitza osoko pasio bat eman dezagun
oinak uhinak amaitzen diren arean busti-ez bustira jolasten.
Gaua heldu arte musuka nazazu
eta ilargiaren izpiek itsasoaren oihuak areagotzeraino laztandu gaitezen.
Biluztu zaitezen eta amodioa egin dezagun, behin eta berriz, gaua luzea eta iluna baita.
Belar aluzinojenoak erre ditzagun eta izarrak kearen artean biderkatzen sentitu ditzagun.
Besarkaturik lo egin dezagun eguzkiak bere berotasuna oparitzen digun bitartean.
Inoiz ez bezala maitatu gaitezen eta
une hau bukaezina bihurtu dezagun...
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
